Cesarz Walerian (253–260), którego „zgubiła jakaś fatalna konieczność”. [rec. Toni Glas: Valerian. Kaisertum und Reformansätze in der Krisenphase des Römischen Reiches. Paderborn 2014]

Cesarz rzymski Walerian (P. Licinius Valerianus) rządził stosunkowo długo (253-260), w dodatku jego rządy przypadły na lata kryzysu III wieku, czas obfitujący w zdarzenia i zjawiska wyjątkowej wagi dla Imperium. Fragmentaryczna, częściowo niepewna i tendencyjna dokumentacja źródłowa zachowana dla tej epoki nie sprzyja przebadaniu i dogłębnemu poznaniu wydarzeń wypełniających panowanie Waleriana oraz polityki cesarskiej. Swoistą lukę we współczesnej historiografii stanowił dotychczasowy brak osobnej monografii poświęconej Walerianowi. Ponieważ niemal od początku rządów Waleriana u jego boku pozostawał jako august jeden z jego synów, Gallien (P. Licinius Egnatius Gallienus), który potem kontynuował swe rządy samodzielnie (do 268 roku), to najczęściej panowanie Waleriana i Galliena jest omawiane wspólnie. Wobec powyższego, zaletą pracy Toni Glasa jest nie tyle ustalanie novum, proponowanie nowych, oryginalnych szkieletów faktograficznych czy ujęć interpretacyjnych, ile uczynienie z postaci cesarza Waleriana i jego rządów niezależnego tematu badawczego